- Musisz się z tym pogodzić, ale taka jest kolej rzeczy. Ludzie przychodzą, ale szybciej niż się pojawili w naszym życiu, po prostu znikają - powiedziała mi Sara. Kiedy to mówiła, jej oczy zaszkliły się smutkiem. - Nie jesteś pierwsza, ani ostatnia. Tak po prostu jest.
Kojarzysz to uczucie, gdy jesteś w długiej podróży pociągiem, siedzisz w przedziale z nieznajomymi. Wzdychasz kiedy dosiadają się kolejni nieznajomi. Pani z książką cię lekko denerwuje bo ma jakąś dziwną, niezadowoloną minę, pan chrapiący z otwartymi ustami nieco bardziej zważywszy na dźwięki które wydaje, ale najgorzej wnerwia cię ten chłopak, który trąca cię swoim kolanem.
Obrazy za oknem uciekają w szybkim tempie, nie zdążyłaś się zorientować nawet, że chrapanie stało się jakby melodią waszej podróży, gość od kolana nawet zaczął się uśmiechać, a czytającą Panią opowieść wciągnęła tak, że wcale nie widać jej krzywego wyrazu twarzy zza książki. Podróżujecie kolejne minuty, godziny...
- I wtedy, kiedy już nie jesteś potrzebna to nagle stajesz się niewidoczna dla innych. - powiedziała Sara. To o czym mówiła mi, jest strasznie znajome. Nie sądziłam, że i ja doświadczę tego odczucia. - Dopóki jesteś dla innych, oni też są dla Ciebie. W przeciwnym razie znikają. Zaangażowanie to coś czego się boimy jako ludzie. - skwitowała.
Patrzyłam na nią i kiwałam głową. Wiedziałam, że ma absolutną rację, ale bałam się wypowiedzieć tego na głos, to taka okrutna prawda, która w momencie wypowiadania tkwi jak kłębek wełny w gardle: - Ludzie to egoiści. Nie bój się tego powiedzieć - powiedziała Sara za mnie. Mrugam powiekami, jakbym chciała odepchnąć od siebie jej słowa.
Pani czytająca książkę w końcu ją zamyka, chłopak zabiera plecak, spiący królewicz z otwartą buzią w końcu się budzi. Po kolei, przystanek po przystanku opuszczają Twój przedział. W końcu orientujesz się, że przedział jest pusty...jedziesz w nim absolutnie sama. Absolutnie.
Taka kolej rzeczy.
Mówiła Mi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz